Meu corpo ten a impresión de que percorrera os 7.000 km. que fixo Rajoy na nosa terra polas eleccións galegas. Non sei se me entendedes: levo 14 días de campaña e algúns máis de mobilización, que comezou antes do Nadal. Mesmo fixen proselitismo cuns veciños galegos que teño aquí en Madrid, cos que falo evidentemente en galego, e que non votan nestas autonómicas porque están censados, coma min hai uns días, neste o noso distrito da capital.
Meu corpo creo eu que pensa de seu. Diríase que sabe o que vai sufrir o domingo electoral. Sabe tamén que os ollos que lle permiten pasear polas rúas sen caer ou dar cunha parede están choscos de tanto ler as novas e tamén, por que non, de escribir neste blog. E tomou decisións que non son miñas, como llelo explicaría eu. Decidiu de seu, como o 1 de marzal vai facer o pobo galego. Malia todo, aquí está a miña cabeza, pois dela para abaixo non hai nada que ofrecer, porque non sinto o corpo, repito.
Lendo estaba o xornal El Pais cando vin unha nova sobre Suárez, non o excelente conselleiro de Medio Rural que tivemos catro anos, senón aquel Suárez da miña puberdade impúdica (eran tempos de transición, como llelo explico ós que teñen menos de 35 anos, ou de 40, porque eu fun abondo precoz. E impúdica, como o atento lector sabe, non significa nada de tipo sexual, senón falta de pudor, en todos os sensos desta verba). Pois iso, que Suárez o da Transición saíu en El País. E aquí estou para botar unhas bágoas por un home que non lembra ter sido presidente do goberno.
Cousas da vida!
Mañana 1 de marzal non só son as eleccións vascas e galegas. É tamén o cabodano das primeiras eleccións parlamentarias despois da aprobación da constitución. Así que, botando contas, mañana é unha dupla festa da democracia: primeiro, porque se vota; segundo, porque se conmemora que hai trinta anos que votamos amparados pola Constitución, que está moi vella para a súa idade mais que de algo serve ós que se poden pagar bos avogados -e a todos e todas sobre o papel.
Suárez. Dicíase del que era guapo. Para a época non digo que non, aínda que non é o meu tipo. Tampouco Felipe González, aínda que o da época clandestina tiña o seu morbo. E menos Carrillo, que era xa vello cando o vin con perruca na tv en branco e negro e que agora é un museo ambulante, abondas lembranzas para un só home (incrible home, por certo).
Daquela, en Galicia os candidatos nosos eran todos feos e caciques. Case todos, porque andaban por aí Beiras e Camilo. Do primeiro, que algo terá de león porque disque vai formar un novo partido, vaia, que é o rei desta xungla nosa e do mellorciño e máis auténtico que hai, pois que queren que lles diga. Camilo, ai Camilo, por que non naciches un pouco despois para compartir guitarra e "Libertad, Libertad, sin ira libertad" debaixo daqueles árbores da miña puberdade impúdica. Non o digo por iso do sexo, que eu daquela non sabería nin definilo, senón porque aínda semellas un deses irmáns maiores que todos tivemos ou admiramos -os das nosas amigas. Terías sido ben aceptado no grupo, iso pódocho asegurar, aínda que pasaron moitos anos sen nos veren de novo. Todo o cal dígoo co maior dos respectos.
Pois nada, que é o 30 cabodano da democracia constitucional e teño saudade da terra. Ide votar.
POSTESCRIPTUM (o7-03-09): FOI PEOR QUE VOTARAN MAÍS. NUNCA SE SABERÁ QUE TERÍA PASADO SE TIVERA VOTADO O 100%.
QUE PENSA ESE 30% QUE NON PUIDO OU NON QUIXO IR VOTAR?
HAI DÚAS METADES EN GALICIA?
HAI DÚAS GALICIAS?
28/02/2009
27/02/2009
Adiante BNG!
Contan os xornais que só catro de cada dez fogares teñen internet. E digo eu que eses internautas lle sacan abondo partido a esta ferramenta, porque son quen de crear opinión e orixinar mobilizacións. O caso paradigmático é Facebook, que para o meu entender é a mellor das redes sociais. Nada que ver con Badoo, Hi5, Windows Live, incluíndo MySpace, ou con Netlog.
A diferenza pode residir en que Facebook xera cada día centos de páxinas de persoeiros dos que podes facerte seareiro e de grupos que perseguen obxectivos do máis diverso.
E por que negalo, o que máis me seduce de Facebook é que existen opcións políticas que podes apoiar e porque están presentes, rexistrados como tantos millóns de persoas no mundo, políticos como Anxo Quintana, sempre sedutor e xenuíno.
Neste derradeiro día de campaña electoral teño que revelar que apoio inequivocamente ó BNG. E quero explicar os motivos desta adhesión.
En primeiro lugar, aínda que podo semellar partidista, elixo o BNG porque este partido non obedece ordes de Madrid, nin está obrigado a facelo. Esta independencia respecto de consignas foráneas está destinada a incrementar as competencias transferidas polo estado. E a mellorar a xestión dos nosos recursos, que redundará en beneficio da economía galega.
O modelo político do BNG inclúe tantos proxectos que é imposíbel enumeralos todos aquí. Mais póñovos o link do programa electoral deste partido: http://en.calameo.com/read/000007689a91e3515c808. Facede clic arriba á dereita, segunda icona comezando pola esquerda ("table of contents"). Esta web ten o incentivo dunha fermosa canción.
En segundo lugar, o compromiso do BNG pola promoción da cultura propia, da identidade que nos confire, e da lingua vernácula. Estes tres elementos diferenciais son relegados a postos moi baixos entre as súas prioridades políticas por galegos e galegas que en cambio comparten os valores tradicionais, séntense da terra, e falan galego. Polo tanto, alguén terá que axudar a que o noso patrimonio inmaterial non se perda.
No mundo de hoxe, centos de culturas, identidades e linguas desaparecen ou fican como testemuñas dun pasado mellor cada ano.
Outros e outras galegos non vinculados ao BNG defenden aspectos parciais deste proxecto de recuperación do propio, máis quen máis contribúe é o BNG. Por que? Porque é un partido nado en Galicia, conformado por galegos e galegas, e por iso mesmo patrimonio tamén de todos e todas.
En terceiro lugar, porque ninguén é excluído deste proxecto. Moitos e moitas falantes de castelán senten en cambio querenza pola cultura, a identidade e a lingua galega. Para vós, como para min, o avance do BNG é beneficioso. Se non o credes, dádelle unha oportunidade. Tendes todo o día de mañana para matinalo. E que sexa o que os galegos e as galegas queiran.
26/02/2009
Máis leña! Isto é a guerra! (Groucho Marx)
A moitos e moitas xa nos parecía, dende primeiros de xaneiro, que a actualidade política tornábase máis cruenta, máis dramática e máis negativa. Nesta entrada de hoxe farei unha versión moi miña dos feitos -miña porque tanta e tanta xente mo pode discutir.
Ían pasando os días e case todas as asociacións de xuíces decidían algún tipo de folga para o 18 de febreiro. As pre-campañas galegas e vascas xa comezaran. O poder xudicial será independente do poder lexislativo e executivo, mais os xuíces son, visto o visto, máis sensíbeis cando se achegan eleccións.
Quen non é independente do poder xudicial é o executivo, que precisa daquel para levar a bo porto iniciativas destinadas, hipoteticamente, a beneficiar a todos e todas. E así veu a ilegalización de xa non me lembro que siglas. Non polas ideas, dinnos, senón polas persoas. A isto chamábase na era MacArthur "caza de meigas".
Non sei en que momento preciso deste proceso soubemos que as eleccións vascas ían coincidir coas galegas, e o mundo enteiro, o orbe e as estrelas do firmamento tremeron.
Non era para menos: se o PSdeG non desexaba contaxiarse da Economic Crisis Flu, o BNG anticipaba unha interferencia que non se produciu entre os problemas do País Vasco e as circunstancias de Galicia. Quen ía dicir entón que quen máis leña botaría ó lume ía ser o PP. Ou quizais era previsíbel.
O partido de Rajoy viña ilustrándonos coa súa vida privada, léase coas liortas polo poder, pola influencia e polo ideario, que tamén.
Non é estraño que as persoas que non teñen medo de dar a súa opinión sexan máis tarde obxecto de escrutinio. Ou de falsas acusacións. Ou que lle devolvan o mal karma que meteu no corpo a outros, porque é a natureza das cousas volver a onde partiron.
O anterior parágrafo ven a que Esperanza Aguirre, muller valorosa e coas ideas claras, tiña por todas esas razóns que atopar problemas neste ambiente pre-electoral. De momento non se sabe se coñecía irregularidades cometidas por cargos do seu partido. Nin probablemente tiña por que coñecelas. Non así Rajoy.
Cando se difundiu que se estaban a investigar casos de corrupción e que estes estaban vinculados ó PP, todo o mundo ollou cara a Esperanza Aguirre. Tanto Rajoy como El País tíñana no seu punto de mira. Quizais o mereza ou quizais non. O mundo é máis inxusto coas mulleres, ou iso penso.
Non é a miña intención desculpar ó PP de nada que os seus membros fixeran. Só pretendo expor que Esperanza Aguirre non pode ser tan mala como a pintan, aínda que en Madrid moitos e moitas din que aínda é peor. Digo isto porque as irregularidades de cargos do PP, que están distribuídas por todo o estado, non sempre dependen da vixilancia da comunidade autónoma. Mesmo poderían ser competencia da Deputación, caso dos concellos afectados.
Se falamos doutros tipos de cargos que non sexan alcaldes, entón existen dúas posibilidades: que sexan aforados, ou que non o sexan. No primeiro caso precísase do Tribunal Supremo para podelos procesar, que será onde rematarán as tribulacións de Garzón, xuíz instrutor da trama de corrupción. No segundo caso están o cese que Esperanza Aguirre e Gallardón tiveron que facer nas súas respectivas equipas.
Atacado o PP en pre-campaña, Esperanza Aguirre tivo que proceder como o faría o máis pintado no mesmo caso. Adiando.
O que me sorprende é que nos sorprendamos por tal estratexia dilatoria. E non tanto porque se pretenda tapar o asunto, senón porque os farrapos sucios que se sacan en campaña deslocen máis e custan máis caros. Porque será liberal ou non, mais Esperanza é afiliada ó PP e como tal ten unhas obrigas estatutarias. Ou non?
De "merda do PP" foi como onte á noite cualificou Wyoming -xa saben, o de LaSexta- os devanditos casos de corrupción. O cómico, limpacristais en man, pretendía limpar a “merda” do plató para que non se meteran con el e coa cadea. Deste xeito estaba a reflectir que quen ataca ó PP é logo obxecto dos seus ataques.
Coa actitude do PP de enlodar ós demais, o único que se demostra é o que di o refrán castelán: "charco encenagado quiere encienagar a cien". Descoñezo se este dito ten versión galega. Quen lea este blog pode dicirme cal é.
E así temos ó PP a atacar como xeito de se defender. E así os seus votantes, enchidos de fervor popular, non reparan nos casos de corrupción.
Señoras e señores, isto é a guerra!
Ían pasando os días e case todas as asociacións de xuíces decidían algún tipo de folga para o 18 de febreiro. As pre-campañas galegas e vascas xa comezaran. O poder xudicial será independente do poder lexislativo e executivo, mais os xuíces son, visto o visto, máis sensíbeis cando se achegan eleccións.
Quen non é independente do poder xudicial é o executivo, que precisa daquel para levar a bo porto iniciativas destinadas, hipoteticamente, a beneficiar a todos e todas. E así veu a ilegalización de xa non me lembro que siglas. Non polas ideas, dinnos, senón polas persoas. A isto chamábase na era MacArthur "caza de meigas".
Non sei en que momento preciso deste proceso soubemos que as eleccións vascas ían coincidir coas galegas, e o mundo enteiro, o orbe e as estrelas do firmamento tremeron.
Non era para menos: se o PSdeG non desexaba contaxiarse da Economic Crisis Flu, o BNG anticipaba unha interferencia que non se produciu entre os problemas do País Vasco e as circunstancias de Galicia. Quen ía dicir entón que quen máis leña botaría ó lume ía ser o PP. Ou quizais era previsíbel.
O partido de Rajoy viña ilustrándonos coa súa vida privada, léase coas liortas polo poder, pola influencia e polo ideario, que tamén.
Non é estraño que as persoas que non teñen medo de dar a súa opinión sexan máis tarde obxecto de escrutinio. Ou de falsas acusacións. Ou que lle devolvan o mal karma que meteu no corpo a outros, porque é a natureza das cousas volver a onde partiron.
O anterior parágrafo ven a que Esperanza Aguirre, muller valorosa e coas ideas claras, tiña por todas esas razóns que atopar problemas neste ambiente pre-electoral. De momento non se sabe se coñecía irregularidades cometidas por cargos do seu partido. Nin probablemente tiña por que coñecelas. Non así Rajoy.
Cando se difundiu que se estaban a investigar casos de corrupción e que estes estaban vinculados ó PP, todo o mundo ollou cara a Esperanza Aguirre. Tanto Rajoy como El País tíñana no seu punto de mira. Quizais o mereza ou quizais non. O mundo é máis inxusto coas mulleres, ou iso penso.
Non é a miña intención desculpar ó PP de nada que os seus membros fixeran. Só pretendo expor que Esperanza Aguirre non pode ser tan mala como a pintan, aínda que en Madrid moitos e moitas din que aínda é peor. Digo isto porque as irregularidades de cargos do PP, que están distribuídas por todo o estado, non sempre dependen da vixilancia da comunidade autónoma. Mesmo poderían ser competencia da Deputación, caso dos concellos afectados.
Se falamos doutros tipos de cargos que non sexan alcaldes, entón existen dúas posibilidades: que sexan aforados, ou que non o sexan. No primeiro caso precísase do Tribunal Supremo para podelos procesar, que será onde rematarán as tribulacións de Garzón, xuíz instrutor da trama de corrupción. No segundo caso están o cese que Esperanza Aguirre e Gallardón tiveron que facer nas súas respectivas equipas.
Atacado o PP en pre-campaña, Esperanza Aguirre tivo que proceder como o faría o máis pintado no mesmo caso. Adiando.
O que me sorprende é que nos sorprendamos por tal estratexia dilatoria. E non tanto porque se pretenda tapar o asunto, senón porque os farrapos sucios que se sacan en campaña deslocen máis e custan máis caros. Porque será liberal ou non, mais Esperanza é afiliada ó PP e como tal ten unhas obrigas estatutarias. Ou non?
De "merda do PP" foi como onte á noite cualificou Wyoming -xa saben, o de LaSexta- os devanditos casos de corrupción. O cómico, limpacristais en man, pretendía limpar a “merda” do plató para que non se meteran con el e coa cadea. Deste xeito estaba a reflectir que quen ataca ó PP é logo obxecto dos seus ataques.
Coa actitude do PP de enlodar ós demais, o único que se demostra é o que di o refrán castelán: "charco encenagado quiere encienagar a cien". Descoñezo se este dito ten versión galega. Quen lea este blog pode dicirme cal é.
E así temos ó PP a atacar como xeito de se defender. E así os seus votantes, enchidos de fervor popular, non reparan nos casos de corrupción.
Señoras e señores, isto é a guerra!
25/02/2009
VAIA DOUS!
Vaia dous, Gallardón e José Blanco, saudándose na Praza Maior de Lugo, que loce na televisión como si fose a do Obradoiro. Por outra banda, sábese que Feijóo, o candidato polo PPdeG, non quere que lle veñan arroupar, en cambio, Esperanza Aguirre e Francisco Camps.
O vídeo do inusitado encontro pódese ver en Libertad Digital http://www.libertaddigital.tv/ldtv.php/beta/videoplayer.html/Oy2aC7WDme8 e tamén en El Mundo http://www.elmundo.es/elmundo/2009/02/24/espana/1235491017.html (en versións reducidas).
A interpretación que da ausencia de Aguirre y Camps dá Feijoo pódese coñecer en Libertad Digital, ver http://www.libertaddigital.com/nacional/feijoo-cancelo-por-la-actualidad-politica-la-presencia-de-aguirre-y-camps-en-campana-1276351744.
A min, como a todo o mundo, o que máis me intriga dese vídeo do encontro entre Gallardón e Blanco é esa frase do de Palas de Rei: "se me vai ben a mi, probablemente tamén che irá ben a ti".
Pois non hai que ser moi malpensado ou malpensada para supoñer que Blanco tiña os miolos postos nos comicios vascos, porque o que é en Galicia o PP e o PSdeG lévanse como o demo. Mais no País Vasco é diferente.
Na entrevista que se emitiu onte en Cuatro, a de Iñaki Gabilondo co candidato á presidencia de Euskadi polo PPdE, Antonio Basagoiti, este daba voltas ás verbas para non dicir e rematar dicindo que si podería haber pacto entre el e Patxi López, candidato do PSdeE. Haberíao se o PP precisara do PSOE para gobernar. E como iso é imposíbel, pois ben podería ser ó revés.
Si que é forte unha alianza entre inimigos naturais para evitar que goberne o PNV.
Non creo que chegue haber alianza en Euskadi entre o partido de Zapatero e o de Rajoy. Aínda que se entenden abondo ben no que respecta á ilegalización dos abertzales e en política anti-terrorista (só dende que ETA rachou a tregua). E aínda que a opción de ver a Patxi López pedindo axuda ó PNV en casos puntuais, como os orzamentos no parlamento autonómico, é pouco probábel. Porque que prezo pediría Ibarretxe? Moi alto. E por iso, a alianza entre PNV e PSdeE semella descartábel.
En cambio, se no País Vasco gobernara o PNV e precisara axuda do PSdeE, a axuda do PNV a Zapatero sería unha opción máis razoábel. Por iso están a dicir os conservadores que o PSdeE quere unha derrota, por pouca diferenza -un ou dous escanos-, mais derrota. En cambio as enquisas sitúan a ambos os dous con opcións de gañar en minoría.
Poden ver as tres opcións que analiza Libertad Digital, ademais de datos sobre intención de voto, en http://www.libertaddigital.com/nacional/las-opciones-de-rajoy-tras-el-1-m-1276351654/. O pacto entre PSdeE e PPdeE considérase probable neste medio de comunicación.
Eu vexo, en cambio, unha carta opción. Esta sería un empate técnico entre PNV e PSdeE. E a solución sería que Ibarretxe pedira axuda a xa se sabe quen, dependendo dos escanos que lle aporte, por moito que prefirira non facelo.
Quen non pactaría con EA sería o PSdeE. E por iso, en caso de empate técnico entre PNV e PSdeE, se a cousa dependera de EA, o PNV gobernaría e o PSdeE non. Mais a que prezo para Ibarretxe? Alto.
Logo a única posibilidade que ten o PSdeE de gobernar no País Vasco, en caso de empate técnico co PNV, sería pactar co PPdeG.
Así que a frase de Blanco a Gallardón podería ser unha primeira achega, televisada polo interese de se atoparen os dous no mesmo espazo físico, entre o PSOE e o PP.
No País Vasco, a ver que acadan e a ver que amañan PP e PSOE, aínda que só sexa un apoio en casos puntuais.
Porque se a cousa está xusta, e a balanza cae do lado do PSdeE, quen dixo nunca xamais? De momento ninguén. E a frase de Blanco semella confirmar esta posibilidade.
Despois está a decisión de Feijóo de non traer de Madrid a Esperanza Aguirre e de Valencia a Francisco Camps. Sabemos que ambos os dous son centro do furacán polos casos de corrupción que se están a investigar no eido das súas respectivas autonomías.
Mais no PP deben saber máis ca nós da suposta implicación de cargos seus na devandita trama de corrupción. E por iso téñenos en corentena e non os usan para a promoción estrela da campaña: políticos de Madrid para axudaren a quen dependen de Madrid para tomaren decisións e chegaren a pactos.
De todos os xeitos, eu non desbotaría outra interpretación diferente da miña e da que dá Feijóo. Este opina que Aguirre e Camps teñen abondo traballo nas súas respectivas comunidades.
E digo eu se a ausencia de Aguirre e Camps non será pola fratricida guerra entre Rajoy e os chamados "liberais", na que Feijóo se puxo do lado da autoridade competente, como no exército. E despois hai unha morea de galegos e galegas que votan a un candidato que lambe xa sabe vostede que parte anatómica do corpo de Rajoy.
Señores e señoras votantes do PPdeG, non entenden que Galicia precisa un goberno de seu antes de volveren gobernar os de Madrid, sexan socialistas ou pepeiros? Nisto acontece como na chamada Transición, cando se cría que se non gobernaba un presidente socialista ninguén podería crerse que isto era unha democracia.
Sei que non queren entenderme. Para vostedes só valen os de Madrid. E non pensaron no que Galicia precisa? Seica non.
24/02/2009
A ARTE DE DIMITIR
A dimisión do ministro de Xustiza ten algo de arte, pois non todas as dimisións do mundo teñen mensaxes tan xenerosas para quen lle aceptou a dimisión. As hai que inciden nos motivos egoístas que levaron a un a deixar o posto. Mais esta é das do tipo altruísta, a menos frecuente.
A Mariano Fernández Bermejo estábaselle a desgastar o nome. Un nome longo ata chegar ó apelido máis distintivo, ese que todos usamos. Estaba o probe do home en todas as novas que foron chegando ás redaccións dos xornais dende hai varias semanas, coincidindo coas pre-campañas e as campañas galega e vasca.
Alguén dirá que non ten nada de probe un servidor público -eufemismo que prefiren os británicos, mesmo para os funcionarios no exercicio do seu posto-, que caza de gorra, ou sexa, gratis. Ou que paga un terzo do que se pide por abater unha peza por iso de que a un ministro se lle fai un desconto e santas Pascuas.
Isto da montería de Bermejo está dando xogo ós xornais da dereita incorrupta. Digo incorrupta porque este PP de Rajoy está morto como José Antonio, non porque non sexa suxeito de casos de corrupción. Hai quen di que isto pásalle por cazar corzos, especie á que pertence Bambi, que é o alcume conservador do presidente do goberno. E se non me cren lean, cito do ABC edición dixital:
"A suma de anomalías derivada do seu apego combinado á xesta e a Garzón precipitou a dimisión do ministro, forzada polo propio presidente do Goberno, José Luís Rodríguez Zapatero. Bermejo, metade xurista metade vate, debe ser capaz de admitir que existe algo de xustiza poética no feito de que o descabello (sic) por matar veados se llo dera o propio Bambi." http://www.abc.es/20090224/nacional-tribunales/diario-cazadores-20090224.html
Pois cría eu que as dimisións eran todas honrosas, que hai quen pega o cu na cadeira e non o levanta ninguén. Non diría eu que hai xustiza poética nunha dimisión dun ministro de Xustiza. Sobra tanto xogo de verbas e falta o motivo real que empurrou o ínclito á dimisión.
En política, como en física, existen factores precipitantes e factores realmente importantes. Ata o The New York Times confunde o motivo da dimisión de Bermejo cando afirma que a montería transmitía a imaxe de que o goberno socialista e o poder xudicial están abondo preto. Vaia, que é unha cuestión de límites. Ver o breve texto en http://www.nytimes.com/2009/02/24/world/europe/24briefs-JUSTICEMINIS_BRF.html?_r=1&ref=world
Ó meu xuízo, un feito illado non precipita un cambio de ministro se non hai substancias altamente explosivas. Non hai detonación se non hai mecha e se esta non se prende, pero menos se falta a dinamita. O explosivo foi o desencontro coas persoas que integran a administración de Xustiza. A mecha e o lume púxoos a dereita.
Porque estou de acordo con Bermejo en que a idea da montería foi pouco "apropiada". E non deixaría de ser unha anécdota se o agora ex-ministro tivera máis man esquerda cos xuíces, por exemplo. Eses si que son pezas maiores e non o cinco xabaríns que o ministro e o xuíz Garzón cearon aquel domingo despois da caza!
Foi pouco "apropiada" porque coincidiu con precampaña e campaña electoral, que é cando os depredadores afían as uñas para despezar, no canto de convencer e ilusionar, polo menos o PP.
Que as eleccións non sexan xerais non desmerece. En Galicia e no País Vasco, os socialistas están preocupados. No noroeste galaico porque poden perder algúns escanos e porque unha alta abstención, polo demais habitual, provocaría case automaticamente que gobernara o PPdG. No territorio vasco, porque ganar en minoría faría imposible gobernar sen o apoio no parlamento do PNV. Alguén escribiu nun xornal conservador que o PSdeE quere perder porque non pode pactar.
Dende unha perspectiva máis global, BBC News di que "as eleccións rexionais serán un importante test para o goberno, con España agora en recesión e coa taxa de desemprego máis alta da Unión Europea. Para o Partido Popular, a caída do ministro ofrece algún acougo do que foi unha dieta diaria de acusacións de corrupción contra cargos electos e os seus socios comerciais, principalmente en Madrid e Valencia." Ver http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/7905830.stm
Pois iso, que os casos de corrupción que tanto está a preocupar no PP están a facer moi dura esta campaña electoral. E así transforman cacerías en cuestións políticas e de talante e ter convidados ilustres no teu coto de caza en favoritismo co ministro de Xustiza. Porque se Bermejo fora ministro de Facenda eu convidábao polo meu interese, pero Xustiza é cousa de fiscais e xuíces, que en nada me benefician.
Non lembraba unhas eleccións tan porcas, tan de pouca clase, tan bravas.
Entre o PP, que xoga a ser o león da Metro Goldwyn Mayer, e o PSOE, que xoga ó axedrez pondo a un galego como novo ministro -e van catro-, e sacando partido de ter negociado con ETA porque un xuíz non admitiu a querela presentada pola dereita, e que acepta polbo como animal de compañía porque os xuíces están cabreados, aquí os únicos que sacan peito son Quintana e Ibarretxe, convertido en Spock, o da serie galáctica.
Por certo, moi boa a intervención de Quintana en Cuatro con Iñaki Gabilondo. Non me perdo estes tres días seguintes as entrevistas dende o País Vasco.
23/02/2009
AND THE WINNER IS... PE... PENÉLOPE CRUZ, DE ALCOBENDAS (COMUNIDADE AUTÓNOMA DE MADRID)
A estas horas, Pe estará xa a rematar de celebrar o seu Oscar. O máis salientábel deste feito é algo absolutamente inmaterial: que Pe tivo que crer que o acadaría para podelo obter. E así sucédenos a todos, que só polo feito de crer en nós mesmos dun xeito continuado podemos ver os nosos soños feitos realidade, polo menos en parte.
A información básica sobre a vitoria de Pe e o vídeo onde se ven os agradecementos eran xa moi cedo pola mañá o número 1 e 2 entre os artigos máis vistos do xornal El Pais na súa edición dixital: http://www.elpais.com/articulo/cultura/Oscar/corona/sueno/elpepucul/20090223elpepucul_1/Tes. Aquí veredes tamén o vídeo.
E sucede que, botando un ollo entre os artigos máis valorados na lista que aparece na web deste xornal atopei, no posto 10, un artigo deses que moitos pasarían por alto. Chámase "Deus habita no cerebro". E reprodúzoo para relacionalo coa vitoria de Pe: http://www.elpais.com/articulo/sociedad/Dios/habita/cerebro/elpepisoc/20090223elpepisoc_1/Tes.
Señores, a metafísica xa non ten razón de ser. Nin a socioloxía comparada das relixións, nin a teoloxía. Lin neste artigo que os homes imaxinan a Deus con calidades antropomorfas (tentamos "motivalo" a facérenos un favor, por exemplo). E que aos seres humanos cústalles pouco crer en Deus -moita menos reflexión que non crer nel. Ou sexa, que somos uns crédulos.
Pois a min paréceme ben ser crédula. Esa rapaza de Alcobendas, que vía a cerimonia dos Oscar na noite pechada e soñaba con gañar un deles, non o tería acadado sen non chega a imaxinalo primeiro. Eu imaxinei un día que escribía un blog serio en galego e aquí estou.
Hai soños e soños. Alcobendas era, cando Pe naceu, un pobo -pobo grande mais pobo, vidi infra- onde comezaban a vivir os máis ricos entre os ricos, pois "La Moraleja" pertence a este termo municipal.
Así que a nena que soñaba con ser actriz de éxito tiña exemplos viventes do seu ideal non moi lonxe dela.
Viven neste barrio de Alcobendas quen queren respirar o aire da serra de Guadarrama sen estar no monte, quen desexan certo anonimato do que non gozan na capital, e quen en definitiva poden pagar os altos prezos do chan que rexen neste concello.
Que para estar preto do monte teñan que investir tantos cartos deixa a Madrid á altura dun pobo calquera, aldea ou tribo do mundo, onde os rumores acalan as virtudes destes triunfadores.
E así é en definitiva a Gran Mazá: unha cidade provinciana latexa en cada grupo de coñecidos, aínda que isto non rexa para os inmigrantes estranxeiros recentes, que se ven perdidos na urbe.
Mais Alcobendas non deixa de ser un pobo. Un pobo que medrou e acadou algo máis da poboación que ten Lugo cidade. E que destaca polo seu gran dinamismo demográfico. Mesmo ten unha asociación de galegos...
Separado de San Sebastián de los Reyes por unha liña imaxinaria -unha beirarúa é dun concello e a outra beirarúa é doutro-, os habitantes foráneos botan en cara ós de Alcobendas de toda a vida que ata hai quince anos andaban a armar liorta nas festas de Sanse. Concretamente, tirábanse pedras os uns aos outros. É así a vida, aínda que hai poucos meses obtiveron o estatuto de gran cidade para beneficio do alcalde.
Claro que San Sebastián de los Reyes tiña xa daquela moita sona polas touradas que organizan nas festas patronais. E os de Alcobendas lembrarían, nestas datas destacadas, que eles non teñen praza de touros, cousa que de Pedrafita para abaixo dá moita importancia a un lugar calquera.
Por certo, que Pontevedra ten praza de touros. Será españolista Pontevedra? Terán os seus habitantes sangue de folclórica e apoderado ou toureiro? Será por iso que Rajoy non fala galego? Será por iso Pontevedra obxecto de envexas?
Pois nada, que Pe gañou un Oscar á mellor actriz de reparto e que Alcobendas vai comentar o feito con máis entusiasmo que calquera. Está ben iso de nomear o pobo onde creciches por moi pailán ou pailana que un fora daquela.
Porque xa se sabe, o ascenso social está moi mal pagado, sempre en avión, privado polo xeral, de aquí para alá con sesións de fotos, co cansazo que dá. E veña poñer cara de que ben estou, que feliz son e cousas así. A estas horas Pe debe ter os beizos doridos de tanto sorrir.
Felicidades Pe. Lémbrome moito de ti. Porque ti non sabes, nesas alturas non se ve, que teño unha cadela de pedigree chamada Uxía, que é un nome moi bonito e moi galego. Pois Uxía só responde ós nomes de Pequecha ou Pequerrecha ou Penequerrecha, verba inventada por min, prégolles por favor que non interpreten mal este nome.
Ó que sucede é que para aforrar esforzos chamo á miña cadela Pe, como chamamos todos e todas a vostede, que nunca lerá isto.
E mellor, porque entre que non entende a lingua e que as comparacións son odiosas, se non le esta entrada deste blog nunca saberá que me lembro de vostede cada vez que chamo á devandita femia teckel para que veña xunto de min. Ten unha cara moi preciosa, mesmiño como vostede, para ser cadela, quero dicir ela, non a Pe que ía vestida como unha raíña. Insisto, as comparacións son odiosas.
A información básica sobre a vitoria de Pe e o vídeo onde se ven os agradecementos eran xa moi cedo pola mañá o número 1 e 2 entre os artigos máis vistos do xornal El Pais na súa edición dixital: http://www.elpais.com/articulo/cultura/Oscar/corona/sueno/elpepucul/20090223elpepucul_1/Tes. Aquí veredes tamén o vídeo.
E sucede que, botando un ollo entre os artigos máis valorados na lista que aparece na web deste xornal atopei, no posto 10, un artigo deses que moitos pasarían por alto. Chámase "Deus habita no cerebro". E reprodúzoo para relacionalo coa vitoria de Pe: http://www.elpais.com/articulo/sociedad/Dios/habita/cerebro/elpepisoc/20090223elpepisoc_1/Tes.
Señores, a metafísica xa non ten razón de ser. Nin a socioloxía comparada das relixións, nin a teoloxía. Lin neste artigo que os homes imaxinan a Deus con calidades antropomorfas (tentamos "motivalo" a facérenos un favor, por exemplo). E que aos seres humanos cústalles pouco crer en Deus -moita menos reflexión que non crer nel. Ou sexa, que somos uns crédulos.
Pois a min paréceme ben ser crédula. Esa rapaza de Alcobendas, que vía a cerimonia dos Oscar na noite pechada e soñaba con gañar un deles, non o tería acadado sen non chega a imaxinalo primeiro. Eu imaxinei un día que escribía un blog serio en galego e aquí estou.
Hai soños e soños. Alcobendas era, cando Pe naceu, un pobo -pobo grande mais pobo, vidi infra- onde comezaban a vivir os máis ricos entre os ricos, pois "La Moraleja" pertence a este termo municipal.
Así que a nena que soñaba con ser actriz de éxito tiña exemplos viventes do seu ideal non moi lonxe dela.
Viven neste barrio de Alcobendas quen queren respirar o aire da serra de Guadarrama sen estar no monte, quen desexan certo anonimato do que non gozan na capital, e quen en definitiva poden pagar os altos prezos do chan que rexen neste concello.
Que para estar preto do monte teñan que investir tantos cartos deixa a Madrid á altura dun pobo calquera, aldea ou tribo do mundo, onde os rumores acalan as virtudes destes triunfadores.
E así é en definitiva a Gran Mazá: unha cidade provinciana latexa en cada grupo de coñecidos, aínda que isto non rexa para os inmigrantes estranxeiros recentes, que se ven perdidos na urbe.
Mais Alcobendas non deixa de ser un pobo. Un pobo que medrou e acadou algo máis da poboación que ten Lugo cidade. E que destaca polo seu gran dinamismo demográfico. Mesmo ten unha asociación de galegos...
Separado de San Sebastián de los Reyes por unha liña imaxinaria -unha beirarúa é dun concello e a outra beirarúa é doutro-, os habitantes foráneos botan en cara ós de Alcobendas de toda a vida que ata hai quince anos andaban a armar liorta nas festas de Sanse. Concretamente, tirábanse pedras os uns aos outros. É así a vida, aínda que hai poucos meses obtiveron o estatuto de gran cidade para beneficio do alcalde.
Claro que San Sebastián de los Reyes tiña xa daquela moita sona polas touradas que organizan nas festas patronais. E os de Alcobendas lembrarían, nestas datas destacadas, que eles non teñen praza de touros, cousa que de Pedrafita para abaixo dá moita importancia a un lugar calquera.
Por certo, que Pontevedra ten praza de touros. Será españolista Pontevedra? Terán os seus habitantes sangue de folclórica e apoderado ou toureiro? Será por iso que Rajoy non fala galego? Será por iso Pontevedra obxecto de envexas?
Pois nada, que Pe gañou un Oscar á mellor actriz de reparto e que Alcobendas vai comentar o feito con máis entusiasmo que calquera. Está ben iso de nomear o pobo onde creciches por moi pailán ou pailana que un fora daquela.
Porque xa se sabe, o ascenso social está moi mal pagado, sempre en avión, privado polo xeral, de aquí para alá con sesións de fotos, co cansazo que dá. E veña poñer cara de que ben estou, que feliz son e cousas así. A estas horas Pe debe ter os beizos doridos de tanto sorrir.
Felicidades Pe. Lémbrome moito de ti. Porque ti non sabes, nesas alturas non se ve, que teño unha cadela de pedigree chamada Uxía, que é un nome moi bonito e moi galego. Pois Uxía só responde ós nomes de Pequecha ou Pequerrecha ou Penequerrecha, verba inventada por min, prégolles por favor que non interpreten mal este nome.
Ó que sucede é que para aforrar esforzos chamo á miña cadela Pe, como chamamos todos e todas a vostede, que nunca lerá isto.
E mellor, porque entre que non entende a lingua e que as comparacións son odiosas, se non le esta entrada deste blog nunca saberá que me lembro de vostede cada vez que chamo á devandita femia teckel para que veña xunto de min. Ten unha cara moi preciosa, mesmiño como vostede, para ser cadela, quero dicir ela, non a Pe que ía vestida como unha raíña. Insisto, as comparacións son odiosas.
22/02/2009
ÚLTIMOS DATOS DE INTENCIÓN DE VOTO NAS ELECCIÓNS GALEGAS
Antes de inserir gráficos e interpretacións, adiantarei que farei unha incisión sobre os porqués de que as cousas estean como están.
Os gráficos en http://www.galicia-hoxe.com/index_2.php?idMenu=472&idNoticia=398587. As interpretacións en http://www.elmundo.es/elmundo/2009/02/22/espana/1235267254.html (será que teño certa fixación polo xornal El Mundo).
O electorado galego é dos máis preguizosos do mundo, pola abstención dun terzo dos votantes, que é o pan noso de cada día de eleccións en Galicia. E para máis inri, en feliz expresión popular, nesta ocasión os maiores de 65 anos pensan absterse nun 33%.
Logo terán que votar máis mozos e mozas para neutralizar o efecto adverso da abstención. E esta podería chegar a incrementarse pola contribución deste segmento de poboación en particular. Como sabedes, a abstención adoita ir a prol do PPdeG.
En síntese, o PSdeG podería recuar, sobre todo na provincia de Pontevedra, e tamén en Ourense. Escaparíaselle unha parte importante dese 14% dos votantes (case un de cada seis) que anda a matinar cambiar a súa intención de voto polo efecto Economic Crisis Flu.
O BNG podería chegar a obter dous escanos máis.
O PPdeG podería tanto perder como gañar un deputado, e neste último caso gobernaría.
A min este panorama paréceme cruel e debilitante. Se o PPdeG chega a gobernar será porque a mocidade o permitiu.
Sábese que os maiores votan maioritariamente ó PPdeG. O voto conservador da xente maior ten, ó meu xuízo, unha explicación. Tanta inoculación franquista tarda décadas en se deixar atrás.
Moitas veces pensei que ata que morrera toda unha xeración, que inclúe os meus propios pais (Deus non o queira!), non habería cambios importantes na intención de voto a nivel estatal e no elevado predicamento do PPdeG en Galicia.
Seica non fai falla que morran votantes do PPdeG, xa eles mesmos deciden se abster e favorecer deste xeito tamén ó PPdeG. Esta ironía cruel explícase porque os conservadores adoitan levar a vantaxe cando a abstención é alta. E máis en Galicia, país aboado a un terzo de votantes que se absteñen, e mesmo máis dun terzo, como no soado referendo para a reforma política de 1977.
Para min que, como dicía onte á noite en Facebook D. Fernando Blanco, conselleiro de Industria e candidato número un do BNG por Lugo, "a implicación da mocidade é fundamental. Os mozos tendes que ser donos do voso futuro, do futuro do país".
Se eu volvera ser moza votaría, aínda que fora ao partido a prol da legalización do cannabis, que nas pasadas eleccións xerais obtivo tantos votos no estado como os abertzales, agora ilegalizados, en Euskadi.
Sen chegar a extremos como este, se eu fora nova non tería en conta esa chantaxe que é o voto útil. E votaría, como na primeira vez que houbo eleccións desde que cumprín os 18 anos, nacionalista. Porque quen defende mellor a Galicia que a un partido nado e xestionado en Galicia.
Para os máis españolistas quédavos a opción de IU. Aínda que este partido anda a atacar ó BNG, ninguén dixo que non puidera unirse, nalgún dos mundos posíbeis, formando un tripartito de esquerdas, cun PSdeG en declive e cun BNG en ascenso. Se quitan polo menos un deputado...
Os gráficos en http://www.galicia-hoxe.com/index_2.php?idMenu=472&idNoticia=398587. As interpretacións en http://www.elmundo.es/elmundo/2009/02/22/espana/1235267254.html (será que teño certa fixación polo xornal El Mundo).
O electorado galego é dos máis preguizosos do mundo, pola abstención dun terzo dos votantes, que é o pan noso de cada día de eleccións en Galicia. E para máis inri, en feliz expresión popular, nesta ocasión os maiores de 65 anos pensan absterse nun 33%.
Logo terán que votar máis mozos e mozas para neutralizar o efecto adverso da abstención. E esta podería chegar a incrementarse pola contribución deste segmento de poboación en particular. Como sabedes, a abstención adoita ir a prol do PPdeG.
En síntese, o PSdeG podería recuar, sobre todo na provincia de Pontevedra, e tamén en Ourense. Escaparíaselle unha parte importante dese 14% dos votantes (case un de cada seis) que anda a matinar cambiar a súa intención de voto polo efecto Economic Crisis Flu.
O BNG podería chegar a obter dous escanos máis.
O PPdeG podería tanto perder como gañar un deputado, e neste último caso gobernaría.
A min este panorama paréceme cruel e debilitante. Se o PPdeG chega a gobernar será porque a mocidade o permitiu.
Sábese que os maiores votan maioritariamente ó PPdeG. O voto conservador da xente maior ten, ó meu xuízo, unha explicación. Tanta inoculación franquista tarda décadas en se deixar atrás.
Moitas veces pensei que ata que morrera toda unha xeración, que inclúe os meus propios pais (Deus non o queira!), non habería cambios importantes na intención de voto a nivel estatal e no elevado predicamento do PPdeG en Galicia.
Seica non fai falla que morran votantes do PPdeG, xa eles mesmos deciden se abster e favorecer deste xeito tamén ó PPdeG. Esta ironía cruel explícase porque os conservadores adoitan levar a vantaxe cando a abstención é alta. E máis en Galicia, país aboado a un terzo de votantes que se absteñen, e mesmo máis dun terzo, como no soado referendo para a reforma política de 1977.
Para min que, como dicía onte á noite en Facebook D. Fernando Blanco, conselleiro de Industria e candidato número un do BNG por Lugo, "a implicación da mocidade é fundamental. Os mozos tendes que ser donos do voso futuro, do futuro do país".
Se eu volvera ser moza votaría, aínda que fora ao partido a prol da legalización do cannabis, que nas pasadas eleccións xerais obtivo tantos votos no estado como os abertzales, agora ilegalizados, en Euskadi.
Sen chegar a extremos como este, se eu fora nova non tería en conta esa chantaxe que é o voto útil. E votaría, como na primeira vez que houbo eleccións desde que cumprín os 18 anos, nacionalista. Porque quen defende mellor a Galicia que a un partido nado e xestionado en Galicia.
Para os máis españolistas quédavos a opción de IU. Aínda que este partido anda a atacar ó BNG, ninguén dixo que non puidera unirse, nalgún dos mundos posíbeis, formando un tripartito de esquerdas, cun PSdeG en declive e cun BNG en ascenso. Se quitan polo menos un deputado...
21/02/2009
QUE MALA É A SONA
Que o xuíz Garzón foi ingresado nunha coñecida clínica privada de Madrid sábese dende onte polo serán. Neste espazo para a reflexión aspiro a explicar a ansiedade dos persoeiros públicos e da poboación en xeral.
Por certo, podedes ver as circunstancias do seu ingreso, e mesmo un vídeo da porta (da porta!) da devandita clínica en http://www.elmundo.es/elmundo/2009/02/20/espana/1235147536.html
Será que o "baby boom" foi educado na ética calvinista do traballo. Será que sei de primeira man en que consiste tal cousa. Será que unha está xa un pouco farta de aturar tanto "eu quero" nas persoas da súa contorna e na sociedade no seu conxunto.
A verdadeira felicidade ten pouco que ver con desexar posuír máis e mellores cousas e moito máis con gozar do que un xa ten. Porque andar a buscar sen fin un obxectivo que por definición non se pode acadar é un caso claro de tolemia, que padece a sociedade enteira nos países desenvolvidos.
Consiste a felicidade, ó meu xuízo, en saber o que tes e valoralo. Mais para acadar este tipo de felicidade cómpre tentar limitar esa ambición en que consiste traballar máis e máis, como se tomar as cousas con calma fose a ser un desgoberno para iso tan importante que traes entre mans.
Isto vai a que o xuíz Garzón (nado o 26 de outono de 1955 en Torres, Xaén) aspirou sempre ó máis alto. Como podedes ler na wikipedia http://es.wikipedia.org/wiki/Baltasar_Garz%C3%B3n traballou de albanel, camareiro, e axudou ó seu pai nunha gasolineira mentres estudaba Dereito.
Para min que ser fillo dunha familia traballadora fixo que o mozo Baltasar Garzón quixera, con toda lexitimidade, acadar estar no máis alto da sociedade. E iso é algo que co tempo se paga. E moi caro. Como vedes na cita da wikipedia, no seu cv hai toda unha morea de ambiciosos casos xudiciais.
A ansiedade que xeran circunstancias tan complexas rematan a provocar problemas circulatorios e mesmo coronarios. A tensión sobe, ou baixa ata mínimos pouco saudábeis. O corazón latexa a todo tren. As pulsacións soben de 140. Mesmo semella que o corazón quere saír da caixa torácica.
Ás veces estas situacións de ansiedade deixan de ser puntuais e suscitadas por cousas concretas. Esta segunda fase chámase "ansiedade xeneralizada". Todo dá medo, que é o que a ansiedade é en realidade. A terceira fase chámase “ansiedade crónica".
Para min que Garzón, cun historial médico no que figura un problema circulatorio que lle paralizou a metade do corpo, está nesa fase na que a ansiedade controla o seu ritmo cardíaco. Só que deixou o ingreso no hospital para cando pensou que era un infarto, porque lle doía o peito.
Deséxolle ó xuíz Garzón unha recuperación que inclúa algún pequeno consello médico para a ansiedade. Din que o tai-chi é moi bo. Que o ioga é perfecto. Que o 'Pilates' che deixa novo. E que hai que moderar o xantar, a bebida, e durmir o necesario. Boa sorte!
20/02/2009
Blog desinhibido
Tiña que ser precisamente en El Mundo. Supoño que porque ser conservador/a non exclúe ter certo interese sobre materias sexuais. E porque o sensacionalismo deste xornal dá para moito.
O blog de Josep Tomás, ese que tan ben fai Todos ahhh cien en LaSexta, é deses que se len ben porque están ben escritos. Ademais, ten o incentivo de compartir os vastos coñecementos que o seu autor posúe. E boa parte da información coa que se ilustra.
Chámase o devandito blog “Cama redonda”, eu penso que non por falar de orxías, que ás veces tamén, senón porque todos os lectores del entramos nela. E pódese atopar na sección de blogs deste xornal. Vede http://www.elmundo.es/elmundo/blogs/camaredonda/index.html.
En fin, que se o cortés non saca o valente, non lle neguemos a este blog e ao seu autor o beneficio da dúbida. Eu atópoo moi didáctico e mesmo estimulante. Déalle unha oportunidade. Titúlase hoxe “Vinganzas eróticas” e ten incentivos abondos para chicas heterosexuais e chicos gays.
Incentivos nun blog sobre sexualidade? Póñovos o link do vídeo que unha lectora chilena enviou a Josep Tomás: http://www.zappinternet.com/video/RiHcPodXih/Luis-Pinto-Amor-absoluto. A bo seguro que a difusión da vinganza medrou tras se publicaren neste blog as imaxes eróticas do rapaz.
En calquera caso, non fagades o mesmo que a lectora chilena. A túa ex-parella ten tamén dereito á súa intimidade. E por favor, cando rachedes con alguén tentade lembrar o bo e esquecer o malo. Non sacará a dor, mais fará o tempo de loito máis agradábel.
Neste senso, hai quen, despois de rachar coa súa parella, pasa meses a ollar os documentos gráficos que esta relación xerou. Non é unha solución psicoloxicamente integradora pero dá algúns poucos bos momentos. A saber...
O blog de Josep Tomás, ese que tan ben fai Todos ahhh cien en LaSexta, é deses que se len ben porque están ben escritos. Ademais, ten o incentivo de compartir os vastos coñecementos que o seu autor posúe. E boa parte da información coa que se ilustra.
Chámase o devandito blog “Cama redonda”, eu penso que non por falar de orxías, que ás veces tamén, senón porque todos os lectores del entramos nela. E pódese atopar na sección de blogs deste xornal. Vede http://www.elmundo.es/elmundo/blogs/camaredonda/index.html.
En fin, que se o cortés non saca o valente, non lle neguemos a este blog e ao seu autor o beneficio da dúbida. Eu atópoo moi didáctico e mesmo estimulante. Déalle unha oportunidade. Titúlase hoxe “Vinganzas eróticas” e ten incentivos abondos para chicas heterosexuais e chicos gays.
Incentivos nun blog sobre sexualidade? Póñovos o link do vídeo que unha lectora chilena enviou a Josep Tomás: http://www.zappinternet.com/video/RiHcPodXih/Luis-Pinto-Amor-absoluto. A bo seguro que a difusión da vinganza medrou tras se publicaren neste blog as imaxes eróticas do rapaz.
En calquera caso, non fagades o mesmo que a lectora chilena. A túa ex-parella ten tamén dereito á súa intimidade. E por favor, cando rachedes con alguén tentade lembrar o bo e esquecer o malo. Non sacará a dor, mais fará o tempo de loito máis agradábel.
Neste senso, hai quen, despois de rachar coa súa parella, pasa meses a ollar os documentos gráficos que esta relación xerou. Non é unha solución psicoloxicamente integradora pero dá algúns poucos bos momentos. A saber...
19/02/2009
NON HAI DEBATE
Sábese dende onte ás 6 do serán que non haberá debate a tres. Nin tampouco o que propoñía o líder do PPdeG, debater con Touriño e Quintana por separado, de xeito que habería dous debates, tendo ambos os dous como único "repetidor" a Núñez Feijóo. A proposta de Feijóo si sería sacarlle vantaxe a unha polémica longamente anunciada.
Disque o líder dos populares galegos pensa que entre Touriño e Quintana hai un pacto de non agresión. A nova transcendeu ós medios estatais o martes pasado. Pero home, se houbese debate a tres, e os seus dous opoñentes actuaran como un, o espectáculo sería lamentábel e ofendería a intelixencia da audiencia!
Sucede, Sr. Nuñez Feijóo, que nesta a nosa terra hai dous tipos de votantes: os que queren que goberne o seu partido, e os que non o queren. Niso é o único no que están de acordo Touriño e Quintana.
Ben se nota que o presidente atura como pode ao vice. Vexa de novo as imaxes de cando dixo que non adiantaría as eleccións a outono, pois seica tiña un pacto con Quintana para Marzal. E para min que as quería canto antes, non fora ser que chegaran os datos económicos que xa coñecemos e se contaxiara da gripe de Ferraz.
Economic Crisis Flu, así debería chamarse o contaxio entre os PSOE autonómicos da mala opinión que os españois teñen de Zapatero despois de que esperase a recoñecer a crise económica ata que non puido agochalo máis. O PSOE está tocado, aínda que non menos que o PP.
Porque non me diga que non ten medo de contaxiarse dos casos de espionaxe e corrupción que se atribúen a membros aínda non identificados do seu partido. Outro que non quere sufrir os problemas de Madrid. O film protagonizado polo seu partido nos últimos anos, dende a etapa de Aznar, chamaríase 007 licenza para todo.
Así pois, covardía. Sabe vostede, como sei eu, que eses/esas dóciles labregos/as que temen perder facendas, aínda que non vidas, se non votan ó PPdeG, ollan con interese na televisión ós políticos galegos.
As intervencións de Pita e de Beiras no parlamento galego, as de de Fraga tamén, facían que deixaran as tarefas agrícolas para velas. E eses críticos cidadáns que aínda teñen baixo o seu xugo ían ver cos seus propios ollos que nin lle chega ós ombreiros a Fraga, nin a Pita ou a Beiras, nin a Touriño, nin a Quintana.
Mellor faría loitando ata a fin como un heroe moderno, na tarima dos oradores, coas armas da verba e da expresión -o xesto, a empatía- que ficando no seu castelo
Non é de estrañar que non quera debate a tres, pois o seu é o mesmo estilo que o de Rajoy: calar cando non pode falar, e falar, por riba con pouca dicción, cando pode falar. E así nunca sabemos o que vostedes din.
Vaia, iso de "membros aínda non identificados do seu partido" vai durar pouco. Lean o que se publicou esta mesma mañá:
http://www.cadenaser.com/espana/articulo/fiscalia-implica-francisco-camps-trama/csrcsrpor/20090219csrcsrnac_1/Tes
Disque o líder dos populares galegos pensa que entre Touriño e Quintana hai un pacto de non agresión. A nova transcendeu ós medios estatais o martes pasado. Pero home, se houbese debate a tres, e os seus dous opoñentes actuaran como un, o espectáculo sería lamentábel e ofendería a intelixencia da audiencia!
Sucede, Sr. Nuñez Feijóo, que nesta a nosa terra hai dous tipos de votantes: os que queren que goberne o seu partido, e os que non o queren. Niso é o único no que están de acordo Touriño e Quintana.
Ben se nota que o presidente atura como pode ao vice. Vexa de novo as imaxes de cando dixo que non adiantaría as eleccións a outono, pois seica tiña un pacto con Quintana para Marzal. E para min que as quería canto antes, non fora ser que chegaran os datos económicos que xa coñecemos e se contaxiara da gripe de Ferraz.
Economic Crisis Flu, así debería chamarse o contaxio entre os PSOE autonómicos da mala opinión que os españois teñen de Zapatero despois de que esperase a recoñecer a crise económica ata que non puido agochalo máis. O PSOE está tocado, aínda que non menos que o PP.
Porque non me diga que non ten medo de contaxiarse dos casos de espionaxe e corrupción que se atribúen a membros aínda non identificados do seu partido. Outro que non quere sufrir os problemas de Madrid. O film protagonizado polo seu partido nos últimos anos, dende a etapa de Aznar, chamaríase 007 licenza para todo.
Así pois, covardía. Sabe vostede, como sei eu, que eses/esas dóciles labregos/as que temen perder facendas, aínda que non vidas, se non votan ó PPdeG, ollan con interese na televisión ós políticos galegos.
As intervencións de Pita e de Beiras no parlamento galego, as de de Fraga tamén, facían que deixaran as tarefas agrícolas para velas. E eses críticos cidadáns que aínda teñen baixo o seu xugo ían ver cos seus propios ollos que nin lle chega ós ombreiros a Fraga, nin a Pita ou a Beiras, nin a Touriño, nin a Quintana.
Mellor faría loitando ata a fin como un heroe moderno, na tarima dos oradores, coas armas da verba e da expresión -o xesto, a empatía- que ficando no seu castelo
Non é de estrañar que non quera debate a tres, pois o seu é o mesmo estilo que o de Rajoy: calar cando non pode falar, e falar, por riba con pouca dicción, cando pode falar. E así nunca sabemos o que vostedes din.
Vaia, iso de "membros aínda non identificados do seu partido" vai durar pouco. Lean o que se publicou esta mesma mañá:
http://www.cadenaser.com/espana/articulo/fiscalia-implica-francisco-camps-trama/csrcsrpor/20090219csrcsrnac_1/Tes
18/02/2009
AS MULLERES COMO OBXECTOS
AS MULLERES COMO OBXECTOS
Lin hoxe no xornal El Mundo unha nova moi curiosa. Leva un par de días polo ciberespazo. Vaia por diante que o tipo de relación afectivo-sexual a que se limita a investigación é o heterosexual.
Un estudo tomou a un número de homes voluntarios para deixárense facer un escáner con contraste no cerebro. Fixéronlles primeiro un test para medir o sexistas que eran en cada caso concreto. Puxéronlles fotos de mulleres lixeiras de roupa mentres medían as súas reaccións neurolóxicas. E resultou que no cerebro da maioría dos homes da mostra iluminábase a zona onde se pensa en obxectos.
Cando as mulleres ían ben cubertas de roupa, a zona do cerebro que se iluminaba tendía ser a que ten que ver coas relacións sociais. Mais tamén resultou que cando lles poñían fotos de homes, ou de mulleres vestidas, tendían esquecer as caras e lembrar en cambio o corpo.
Estes resultados son valorados como deshumanización. Trataríase do mesmo tipo de proceso mental que se activa cando non vemos un vagabundo ou un drogadicto mentres camiñamos polas rúas.
Finalmente, os investigadores relacionaron os resultados do test cos resultados do escáner con contraste. Dos datos dedúcese que os homes menos sexistas tendían ver as mulleres, mesmo lixeiras de roupa, como suxeitos de relacións, pois a zona do cerebro que con máis frecuencia se iluminaba era a das relacións sociais.
Os homes máis sexistas, pola contra, tiñan máis cantidade de respostas tipo obxecto cando vían mulleres. No caso dos traballadores que teñen pósters de mulleres semidesnudas no ambiente laboral, estes tender discriminar máis as compañeiras de traballo
A investigadora principal, Susan Fiske, da Universidade de Princeton, que por certo é experta en discriminación, afirma que ignora se ás mulleres lles pasa o mesmo que ós homes cando estes van lixeiros de roupa, porque este asunto aínda non se estudou.
A nova está en http://www.elmundo.es/elmundo/2009/02/17/ciencia/1234890907.html. A foto que ilustra a mesma é moi significativa, porque que caras poñen eses xogadores de fútbol cando por diante deles pasa unha rapaza en bikini.
E en http://www.dailyprincetonian.com/2009/02/17/22773/ (en inglés). E en http://freerepublic.com/focus/f-news/2186695/posts (en inglés). Non atopei o estudo orixinal mais o tema está a ser moi comentado en blogs, posts e demais enxeños.
Agora vai o comentario. Iso das mulleres como obxecto sexual sóame a algo ancestral, cavernícola (sen as connotacións negativas desta verba). Algo no instinto de reprodución humano, aínda que modelado pola cultura, reflíctese nese ver o cu dunha muller como o centro da Creación. Ou as mamas, ou os pés...
Despois está ese ver as mulleres como obxectos sexuais que veu coa incorporación masiva das mulleres ao medio laboral. Alí as cousas non son tan civilizadas como era de supoñer, ata que espertas e te decatas de que as cousas son como son.
E finalmente están os escrutadores urbanos, que ollan cus e demais xoias da creación. Falla lles faría estaren máis ocupados e dedicárense menos a tolemias.
Agora me explico por que son tan pouco doadas as relacións afectivo-sexuais con homes...
Lin hoxe no xornal El Mundo unha nova moi curiosa. Leva un par de días polo ciberespazo. Vaia por diante que o tipo de relación afectivo-sexual a que se limita a investigación é o heterosexual.
Un estudo tomou a un número de homes voluntarios para deixárense facer un escáner con contraste no cerebro. Fixéronlles primeiro un test para medir o sexistas que eran en cada caso concreto. Puxéronlles fotos de mulleres lixeiras de roupa mentres medían as súas reaccións neurolóxicas. E resultou que no cerebro da maioría dos homes da mostra iluminábase a zona onde se pensa en obxectos.
Cando as mulleres ían ben cubertas de roupa, a zona do cerebro que se iluminaba tendía ser a que ten que ver coas relacións sociais. Mais tamén resultou que cando lles poñían fotos de homes, ou de mulleres vestidas, tendían esquecer as caras e lembrar en cambio o corpo.
Estes resultados son valorados como deshumanización. Trataríase do mesmo tipo de proceso mental que se activa cando non vemos un vagabundo ou un drogadicto mentres camiñamos polas rúas.
Finalmente, os investigadores relacionaron os resultados do test cos resultados do escáner con contraste. Dos datos dedúcese que os homes menos sexistas tendían ver as mulleres, mesmo lixeiras de roupa, como suxeitos de relacións, pois a zona do cerebro que con máis frecuencia se iluminaba era a das relacións sociais.
Os homes máis sexistas, pola contra, tiñan máis cantidade de respostas tipo obxecto cando vían mulleres. No caso dos traballadores que teñen pósters de mulleres semidesnudas no ambiente laboral, estes tender discriminar máis as compañeiras de traballo
A investigadora principal, Susan Fiske, da Universidade de Princeton, que por certo é experta en discriminación, afirma que ignora se ás mulleres lles pasa o mesmo que ós homes cando estes van lixeiros de roupa, porque este asunto aínda non se estudou.
A nova está en http://www.elmundo.es/elmundo/2009/02/17/ciencia/1234890907.html. A foto que ilustra a mesma é moi significativa, porque que caras poñen eses xogadores de fútbol cando por diante deles pasa unha rapaza en bikini.
E en http://www.dailyprincetonian.com/2009/02/17/22773/ (en inglés). E en http://freerepublic.com/focus/f-news/2186695/posts (en inglés). Non atopei o estudo orixinal mais o tema está a ser moi comentado en blogs, posts e demais enxeños.
Agora vai o comentario. Iso das mulleres como obxecto sexual sóame a algo ancestral, cavernícola (sen as connotacións negativas desta verba). Algo no instinto de reprodución humano, aínda que modelado pola cultura, reflíctese nese ver o cu dunha muller como o centro da Creación. Ou as mamas, ou os pés...
Despois está ese ver as mulleres como obxectos sexuais que veu coa incorporación masiva das mulleres ao medio laboral. Alí as cousas non son tan civilizadas como era de supoñer, ata que espertas e te decatas de que as cousas son como son.
E finalmente están os escrutadores urbanos, que ollan cus e demais xoias da creación. Falla lles faría estaren máis ocupados e dedicárense menos a tolemias.
Agora me explico por que son tan pouco doadas as relacións afectivo-sexuais con homes...
Assinar:
Postagens (Atom)