la noche

Me preguntas que cómo estoy. Yo, que me sumerjo en mis pensamientos y no encuentro límite ni frontera que no pueda traspasar. Porque la lluvia no ha parado de caer toda la tarde y no encuentro un sólo motivo para salir a la calle. Y al llegar la noche camino entre las tinieblas para llegar a un bar y pedirme algo seco, que vengo muy mojado. Allí me refugio del día a día. Encuentro soledad y locura en dosis equivalentes y no busco nada que alguien no me quiera dar.
Estoy como puedo. No veo el momento de salir de este castillo fortificado. Es difícil mantener la posición sin padecer vértigo. Porque tú me tocaste como si no hubiese otro cuerpo en el mundo, un único ser humano en la tierra, y ahora ya no estás. Las cosas suelen ser así entre tú y yo. Tú pones las normas. Puedo protestar indefinidamente, pero nada cambia. Porque tú quisiste fue por lo que pasó. Y no veo manera de que confíes en mi y no me consideres una tentación. Es como si fuera un peligro y yo fuera dinamita.
Pues así estoy, dolido, lamiéndome las heridas como un gato viejo, porque no puedo ya maullar con fuerza y decirte que te quiero.

poema

Tanto me ten que si ou que non.
Todo o meu esforzo foi por ti.
Penso en cousas que sentiría,
se capaz fose de caer
de novo na tea de araña
que está preparada por se
ti caes, para non sufrir.
Porque tes medo e ólese,
dende aquí percíbese ese
olor nauseabundo teu,
a resentimento e dor,
tan fondos, tan dentro de ti.
Porque es ti, e non eu,
que en ningures se atopa en paz.
Eu só espero, non sei canto.
Estou aquí, mais todo ten prazos,
e ti estás esgotando o teu.

canto tempo sen vervos

Ola, amig@s:

Estou en clase de informática. O profesor está a indicar os tres pasos para crear un blogue. Antes diso, creamos scripts, programamos en html, xml, javascript...

A min a informática me gusta. O único que acontece é que despois de saír de clase, ou de programar, sinto unha grande necesidade de ler. De formación humanística, a sintaxis formou parte da miña vida en bacharelato e na titulación de Filosofía (pura). Mais non podo resistirme a unha boa biografía ou novela, nin a ler xornais online, nin a escribir. É o ideal renacentista do coñecemento, do que aínda seguimos a vivir malia o que poida parecer.

Estes días ando a ler unha biografía de John F. Kennedy, que comecei o día do 50 aniversario da súa toma de posesión, o 20 de xaneiro de 1961. En realidade a reler, porque a memoria é limitada e convén refrescar as conexións neuronais. As cousas polas que pasa un mandatario... E, como na obra de García Márquez, o lector xa sabe de antemán o desenlace tráxico.

O autor vai indicando cada pouco a présa que John F. Kennedy tiña por facer, por vivir, como se dalgún xeito a súa mala saúde, dende a infancia, lle predispuxera a iso, ou como se un destino -escrito nalgún misterioso libro- o empurrara a facer cousas, resolver conflictos, evitalos, formar unha familia e cousas así.

E aquí estou, de volta en blogger, quizais por uns días ou meses, porque tamén eu sinto que me queda pouco de vida. É unha mensaxe que as miñas neuronas envían ao meu pensamento dende hai tempo, e nos últimos seis meses a cotián. No caso de morrer nova, e nova significa antes dos 50, teño que dicir que estou preparada ata onde a lóxica o permite.

Se morro acabarase a dor, a existencia, mais espero e desexo que algo fique no ar de min. Polo menos as miñas verbas. As colaboracións en Galicia Hoxe ou Mundogaliza.com. Ou a lembranza nas persoas que me coñeceron.

Ata outra, compañeir@s.