Me preguntas que cómo estoy. Yo, que me sumerjo en mis pensamientos y no encuentro límite ni frontera que no pueda traspasar. Porque la lluvia no ha parado de caer toda la tarde y no encuentro un sólo motivo para salir a la calle. Y al llegar la noche camino entre las tinieblas para llegar a un bar y pedirme algo seco, que vengo muy mojado. Allí me refugio del día a día. Encuentro soledad y locura en dosis equivalentes y no busco nada que alguien no me quiera dar.
Estoy como puedo. No veo el momento de salir de este castillo fortificado. Es difícil mantener la posición sin padecer vértigo. Porque tú me tocaste como si no hubiese otro cuerpo en el mundo, un único ser humano en la tierra, y ahora ya no estás. Las cosas suelen ser así entre tú y yo. Tú pones las normas. Puedo protestar indefinidamente, pero nada cambia. Porque tú quisiste fue por lo que pasó. Y no veo manera de que confíes en mi y no me consideres una tentación. Es como si fuera un peligro y yo fuera dinamita.
Pues así estoy, dolido, lamiéndome las heridas como un gato viejo, porque no puedo ya maullar con fuerza y decirte que te quiero.
31/07/2011
23/05/2011
poema
Tanto me ten que si ou que non.
Todo o meu esforzo foi por ti.
Penso en cousas que sentiría,
se capaz fose de caer
de novo na tea de araña
que está preparada por se
ti caes, para non sufrir.
Porque tes medo e ólese,
dende aquí percíbese ese
olor nauseabundo teu,
a resentimento e dor,
tan fondos, tan dentro de ti.
Porque es ti, e non eu,
que en ningures se atopa en paz.
Eu só espero, non sei canto.
Estou aquí, mais todo ten prazos,
e ti estás esgotando o teu.
Todo o meu esforzo foi por ti.
Penso en cousas que sentiría,
se capaz fose de caer
de novo na tea de araña
que está preparada por se
ti caes, para non sufrir.
Porque tes medo e ólese,
dende aquí percíbese ese
olor nauseabundo teu,
a resentimento e dor,
tan fondos, tan dentro de ti.
Porque es ti, e non eu,
que en ningures se atopa en paz.
Eu só espero, non sei canto.
Estou aquí, mais todo ten prazos,
e ti estás esgotando o teu.
24/01/2011
canto tempo sen vervos
Ola, amig@s:
Estou en clase de informática. O profesor está a indicar os tres pasos para crear un blogue. Antes diso, creamos scripts, programamos en html, xml, javascript...
A min a informática me gusta. O único que acontece é que despois de saír de clase, ou de programar, sinto unha grande necesidade de ler. De formación humanística, a sintaxis formou parte da miña vida en bacharelato e na titulación de Filosofía (pura). Mais non podo resistirme a unha boa biografía ou novela, nin a ler xornais online, nin a escribir. É o ideal renacentista do coñecemento, do que aínda seguimos a vivir malia o que poida parecer.
Estes días ando a ler unha biografía de John F. Kennedy, que comecei o día do 50 aniversario da súa toma de posesión, o 20 de xaneiro de 1961. En realidade a reler, porque a memoria é limitada e convén refrescar as conexións neuronais. As cousas polas que pasa un mandatario... E, como na obra de García Márquez, o lector xa sabe de antemán o desenlace tráxico.
O autor vai indicando cada pouco a présa que John F. Kennedy tiña por facer, por vivir, como se dalgún xeito a súa mala saúde, dende a infancia, lle predispuxera a iso, ou como se un destino -escrito nalgún misterioso libro- o empurrara a facer cousas, resolver conflictos, evitalos, formar unha familia e cousas así.
E aquí estou, de volta en blogger, quizais por uns días ou meses, porque tamén eu sinto que me queda pouco de vida. É unha mensaxe que as miñas neuronas envían ao meu pensamento dende hai tempo, e nos últimos seis meses a cotián. No caso de morrer nova, e nova significa antes dos 50, teño que dicir que estou preparada ata onde a lóxica o permite.
Se morro acabarase a dor, a existencia, mais espero e desexo que algo fique no ar de min. Polo menos as miñas verbas. As colaboracións en Galicia Hoxe ou Mundogaliza.com. Ou a lembranza nas persoas que me coñeceron.
Ata outra, compañeir@s.
Estou en clase de informática. O profesor está a indicar os tres pasos para crear un blogue. Antes diso, creamos scripts, programamos en html, xml, javascript...
A min a informática me gusta. O único que acontece é que despois de saír de clase, ou de programar, sinto unha grande necesidade de ler. De formación humanística, a sintaxis formou parte da miña vida en bacharelato e na titulación de Filosofía (pura). Mais non podo resistirme a unha boa biografía ou novela, nin a ler xornais online, nin a escribir. É o ideal renacentista do coñecemento, do que aínda seguimos a vivir malia o que poida parecer.
Estes días ando a ler unha biografía de John F. Kennedy, que comecei o día do 50 aniversario da súa toma de posesión, o 20 de xaneiro de 1961. En realidade a reler, porque a memoria é limitada e convén refrescar as conexións neuronais. As cousas polas que pasa un mandatario... E, como na obra de García Márquez, o lector xa sabe de antemán o desenlace tráxico.
O autor vai indicando cada pouco a présa que John F. Kennedy tiña por facer, por vivir, como se dalgún xeito a súa mala saúde, dende a infancia, lle predispuxera a iso, ou como se un destino -escrito nalgún misterioso libro- o empurrara a facer cousas, resolver conflictos, evitalos, formar unha familia e cousas así.
E aquí estou, de volta en blogger, quizais por uns días ou meses, porque tamén eu sinto que me queda pouco de vida. É unha mensaxe que as miñas neuronas envían ao meu pensamento dende hai tempo, e nos últimos seis meses a cotián. No caso de morrer nova, e nova significa antes dos 50, teño que dicir que estou preparada ata onde a lóxica o permite.
Se morro acabarase a dor, a existencia, mais espero e desexo que algo fique no ar de min. Polo menos as miñas verbas. As colaboracións en Galicia Hoxe ou Mundogaliza.com. Ou a lembranza nas persoas que me coñeceron.
Ata outra, compañeir@s.
25/07/2009
máis sobre animais: machismo xenuíno
Por que unha antropóloga ocupa tanto tempo en escribir de animáis? A min ter dous cánidos e unha gata lémbrame aos tempos máis antigos da humanidade. Por outra banda, os animais domésticos imitan aos seres humanos e rematan por responder a estímulos simbólicos como cando lles dis "ti es bo" ou "ti es malo".
Non son asidua dos documentais sobre animais que emiten en televisión. Son máis ben asidua aos estudos sobre paleontropoloxía. Á inversa pásalles a algúns/algunhas biólogos/as. E entón nós, os humanistas, chamámoslles sociobiólogos/as. En calquera caso as interseccións son obvias no caso dos animais domésticos.
Estes días pasados observei un comportamento curioso no can que teño. Trátase do seguinte: cando sae da casa dos meus pais, o can deixa unha marca máis alá dos límites estabrecidos pola femia uns intres antes. Cando saen da casa onde eu máis el (con)vivimos, o macho fai o mesmo, tendo outro inmoble como centro. Pero,
-no primeiro caso, o macho di cara onde imos e no segundo caso de onde vimos;
-en ambos os dous casos, o macho procura que a primeira das súas marcas estea máis lonxe que o límite que inicialmente estabrece a femia.
Isto chámase machismo no bo sentido xenuíno. Agora aplicade isto aos machos bípedes implumes ou duplamente sabios. As conclusións son vosas:-)
Non son asidua dos documentais sobre animais que emiten en televisión. Son máis ben asidua aos estudos sobre paleontropoloxía. Á inversa pásalles a algúns/algunhas biólogos/as. E entón nós, os humanistas, chamámoslles sociobiólogos/as. En calquera caso as interseccións son obvias no caso dos animais domésticos.
Estes días pasados observei un comportamento curioso no can que teño. Trátase do seguinte: cando sae da casa dos meus pais, o can deixa unha marca máis alá dos límites estabrecidos pola femia uns intres antes. Cando saen da casa onde eu máis el (con)vivimos, o macho fai o mesmo, tendo outro inmoble como centro. Pero,
-no primeiro caso, o macho di cara onde imos e no segundo caso de onde vimos;
-en ambos os dous casos, o macho procura que a primeira das súas marcas estea máis lonxe que o límite que inicialmente estabrece a femia.
Isto chámase machismo no bo sentido xenuíno. Agora aplicade isto aos machos bípedes implumes ou duplamente sabios. As conclusións son vosas:-)
23/07/2009
os (outros) violadores
Estaba a me bañar na piscina que montei en casa. Ou sexa, na bañeira. E pensaba no meu corpo espido, ceibo de todo ultraxe. E comecei a matinar nesas rapazas que estes últimos días saíron nos xornais e nos seus violadores, todos eles menores de edade.
E dalle con cal será o motivo para forzar unha muller a ter relacións sen o seu consentimento.
Dalle con por que nas guerras os mulleres do pobo invadido son sistematicamente violadas.
Dalle con por que os violadores din ou pensan que as súas vítimas o están desexando: que as violen.
E por que, se tanto o desexan, lles obrigan a el usar a violencia. Putas!
No hemisferio norte, que é como dicir aquí mesmo, en Galiza ou en Madrid, a alta temperatura ambente fórzanos a veren corpos espidos ou cubertos por escasos centímetros de roupa. Ademais, o río ou a praia fan da calor un motivo para expórense e ollárense os uns aos outros.
Daí a violar hai un paso moi longo.
Os outros violadores, os que non son menores de edade, son adultos perversos. Violan nenas ou mulleres, mais teñen unha cousa en común: violentan, asoballan e danan fisica e psicoloxicamente a nenos ou nenas, a homes ou mulleres. Todos eses homes violan.
Síntoo moito: non me podo poñer na pel destes asasinos de almas. Non podo explicalo para que o entendan porque non podo imaxinarme facendo tal cousa. Podo imaxinarme sendo home, mais non podo imaxinarme violando.
Así que hai algo perverso. Perverso, non animal como se di ás veces. Porque os animais, coa excepción dos bípedes implumes, non violan. Non poden aínda que quixeran. A bioloxía fai que mentres as femias non estean receptivas non haxa maneira de penetralas.
Non sabemos se os outros animais, os que non violan, o farían se puideran, se a bioloxía permitira penetrar femias non receptivas.
Mais si que sabemos que os homes duplamente sabios violan. E que isto non está restrinxido a submundos senón que pode pasar mesmo no centro de traballo.
Pódome imaxinar unha violación mesmo no retrete dalgún Parlamento. O nivel de educación pode servir de moito noutros casos, mais nos casos de violación non serve de nada.
Fagamos todos o exercicio de imaxinar que o noso corpo e a nosa alma son violentados.
Entón entendemos por que non se entende a violación: porque é algo que ninguén querería para si mesm@.
A violación é algo que o violador non querería que lle fixeran. Alguén me eplica por que, entón, o fai a otr@s?
Isto foi o que deu de si o baño en bañeira dunha moza espida.
E dalle con cal será o motivo para forzar unha muller a ter relacións sen o seu consentimento.
Dalle con por que nas guerras os mulleres do pobo invadido son sistematicamente violadas.
Dalle con por que os violadores din ou pensan que as súas vítimas o están desexando: que as violen.
E por que, se tanto o desexan, lles obrigan a el usar a violencia. Putas!
No hemisferio norte, que é como dicir aquí mesmo, en Galiza ou en Madrid, a alta temperatura ambente fórzanos a veren corpos espidos ou cubertos por escasos centímetros de roupa. Ademais, o río ou a praia fan da calor un motivo para expórense e ollárense os uns aos outros.
Daí a violar hai un paso moi longo.
Os outros violadores, os que non son menores de edade, son adultos perversos. Violan nenas ou mulleres, mais teñen unha cousa en común: violentan, asoballan e danan fisica e psicoloxicamente a nenos ou nenas, a homes ou mulleres. Todos eses homes violan.
Síntoo moito: non me podo poñer na pel destes asasinos de almas. Non podo explicalo para que o entendan porque non podo imaxinarme facendo tal cousa. Podo imaxinarme sendo home, mais non podo imaxinarme violando.
Así que hai algo perverso. Perverso, non animal como se di ás veces. Porque os animais, coa excepción dos bípedes implumes, non violan. Non poden aínda que quixeran. A bioloxía fai que mentres as femias non estean receptivas non haxa maneira de penetralas.
Non sabemos se os outros animais, os que non violan, o farían se puideran, se a bioloxía permitira penetrar femias non receptivas.
Mais si que sabemos que os homes duplamente sabios violan. E que isto non está restrinxido a submundos senón que pode pasar mesmo no centro de traballo.
Pódome imaxinar unha violación mesmo no retrete dalgún Parlamento. O nivel de educación pode servir de moito noutros casos, mais nos casos de violación non serve de nada.
Fagamos todos o exercicio de imaxinar que o noso corpo e a nosa alma son violentados.
Entón entendemos por que non se entende a violación: porque é algo que ninguén querería para si mesm@.
A violación é algo que o violador non querería que lle fixeran. Alguén me eplica por que, entón, o fai a otr@s?
Isto foi o que deu de si o baño en bañeira dunha moza espida.
22/07/2009
sobre min
Vai calor e as neuronas non dan para moito. Teño nos miolos a idea de falar desas violacións que tiveron lugar días pasados. Dúas raparigas asaltadas e violadas na súa intimidade -asoballada, intimidada, violentada.
Mais xa digo, non están as calores como para moita intelectualidade. Nin para traxedias. Porque iso de se sentir culpábel dalgo que é responsabilidade allea ten nome de muller.
De mulleres: Ana, Amalia, Antonia, Beatriz, Bea, María, Marta, Violeta... Toda a lista de nomes femininos ten algún/s exemplar/es ferido/s por un macho -que non home- no máis fondo da súa intimidade.
Así que para non lles disgustar con temas de sesuda asimilación, forzada pola actualidade informativa, escribirei sobre min, ese personaxe caricaturesco que pasa por ser eu.
Non é máis interesante a miña persoa que os motivos que levan a depreciar e devalúar mulleres, mesmo a deturpalas e a violentalas, se é que non tamén matalas.
Falarei de min, ese feble mamífero que adopta o papel ou rol de galega en Madrid. A mesma Susana de la Gala a quen lle permiten escribir en Galicia Hoxe.
Escribir, escribín moito na miña vida. Traballos para as materias e para a academia 'sensu strictu', como a tesiña e a tese doutoral. Estas dúas últimas tiveron varios textos antes do definitivo, así que imaxínense a Penélope tecendo e desfacendo o tecido ata que chega Ulises. Ou pouco menos.
Despois xa veu o de escribir en xornais, unha forma de desafogo intelectual á que lle collín agarimo. Teño varias novelas e ensaios sen rematar. Ás veces penso que son autora sen obra, aínda que non é así.
Hoxe dicía o xornal en galego Galicia Hoxe que estos blogues a que se lles dedica o tempo que se pode son non tanto o pasado (van 10 anos de MSN e de blogues por estes días de verán), como do presente e do futuro.
Como unha maneira de ver publicados os teus textos, pensamentos, preferencias e opinións.
E a min xurdiume a necesidade diante da miña ausencia física en Galiza, a miña presencia en Madrid. Logo algo terá que ver Galiza con todo isto no meu caso concreto.
Outros e outras escriben en cambio como se fosen cidadáns ou cidadás do mundo. Ou como técnicos en todos os xeitos posíbeis de sortear os problemas do Windows Vista en foros e demáis andrómenas.
Para min a vida miña, a vida e a nación na que esa foi vivida, son galegas. Como galego segue a ser o meu celme, sempre suave, non sei por que en Galiza non teño case celme e aquí si:-). E galegos son os meus valores. E galegas son as cousas sesudas que penso, escribo, digo.
Así que son galega. E boto de menos a terra. E escribo en galego para non esquecer a fala, pois non teño moito entre o que escoller para falar galego. Abondosos madrileños hai en Madrid aínda que naceran en Galiza. Ese desprezo da terra e do propio seica coexiste cun amor intenso e afervoante a ela. Algo así debe ser a propiedade identitaria "ser galego, ou galega".
Só que eu imaxino que camiño por Compostela, ou por Lugo, Ourense, Ferrol, A Coruña, Fene... E aínda que non nego que non é o mesmo, tampouco unha alucinación por certo como dixo aquel, é o máis intenso que podo facer: pisar o chan desta terra e amar a terra que deixaches como se fora esta na que agora deixas pegada.
Non é unha solución integradora, mais algo hai, porque que me leva o demo imaxinar a fachada barroca da románica catedral compostelá.
Porque se os miolos seguen alá, que importa onde deixen pegada os pés que sosteñen a aqueloutros 'pegados' dalgún xeito -metafórico, por suposto- ao chan.
Faiseme o tempo moi longo con esta calor de xullo. A verdade hoxe moito menos calor ca onte. E así din por chegar aquí, onde as cousas comezan cada vez a seren máis persoais. Será a obra que deixe unha escritora sen obra que é galega e vive en Madrid.
Mais xa digo, non están as calores como para moita intelectualidade. Nin para traxedias. Porque iso de se sentir culpábel dalgo que é responsabilidade allea ten nome de muller.
De mulleres: Ana, Amalia, Antonia, Beatriz, Bea, María, Marta, Violeta... Toda a lista de nomes femininos ten algún/s exemplar/es ferido/s por un macho -que non home- no máis fondo da súa intimidade.
Así que para non lles disgustar con temas de sesuda asimilación, forzada pola actualidade informativa, escribirei sobre min, ese personaxe caricaturesco que pasa por ser eu.
Non é máis interesante a miña persoa que os motivos que levan a depreciar e devalúar mulleres, mesmo a deturpalas e a violentalas, se é que non tamén matalas.
Falarei de min, ese feble mamífero que adopta o papel ou rol de galega en Madrid. A mesma Susana de la Gala a quen lle permiten escribir en Galicia Hoxe.
Escribir, escribín moito na miña vida. Traballos para as materias e para a academia 'sensu strictu', como a tesiña e a tese doutoral. Estas dúas últimas tiveron varios textos antes do definitivo, así que imaxínense a Penélope tecendo e desfacendo o tecido ata que chega Ulises. Ou pouco menos.
Despois xa veu o de escribir en xornais, unha forma de desafogo intelectual á que lle collín agarimo. Teño varias novelas e ensaios sen rematar. Ás veces penso que son autora sen obra, aínda que non é así.
Hoxe dicía o xornal en galego Galicia Hoxe que estos blogues a que se lles dedica o tempo que se pode son non tanto o pasado (van 10 anos de MSN e de blogues por estes días de verán), como do presente e do futuro.
Como unha maneira de ver publicados os teus textos, pensamentos, preferencias e opinións.
E a min xurdiume a necesidade diante da miña ausencia física en Galiza, a miña presencia en Madrid. Logo algo terá que ver Galiza con todo isto no meu caso concreto.
Outros e outras escriben en cambio como se fosen cidadáns ou cidadás do mundo. Ou como técnicos en todos os xeitos posíbeis de sortear os problemas do Windows Vista en foros e demáis andrómenas.
Para min a vida miña, a vida e a nación na que esa foi vivida, son galegas. Como galego segue a ser o meu celme, sempre suave, non sei por que en Galiza non teño case celme e aquí si:-). E galegos son os meus valores. E galegas son as cousas sesudas que penso, escribo, digo.
Así que son galega. E boto de menos a terra. E escribo en galego para non esquecer a fala, pois non teño moito entre o que escoller para falar galego. Abondosos madrileños hai en Madrid aínda que naceran en Galiza. Ese desprezo da terra e do propio seica coexiste cun amor intenso e afervoante a ela. Algo así debe ser a propiedade identitaria "ser galego, ou galega".
Só que eu imaxino que camiño por Compostela, ou por Lugo, Ourense, Ferrol, A Coruña, Fene... E aínda que non nego que non é o mesmo, tampouco unha alucinación por certo como dixo aquel, é o máis intenso que podo facer: pisar o chan desta terra e amar a terra que deixaches como se fora esta na que agora deixas pegada.
Non é unha solución integradora, mais algo hai, porque que me leva o demo imaxinar a fachada barroca da románica catedral compostelá.
Porque se os miolos seguen alá, que importa onde deixen pegada os pés que sosteñen a aqueloutros 'pegados' dalgún xeito -metafórico, por suposto- ao chan.
Faiseme o tempo moi longo con esta calor de xullo. A verdade hoxe moito menos calor ca onte. E así din por chegar aquí, onde as cousas comezan cada vez a seren máis persoais. Será a obra que deixe unha escritora sen obra que é galega e vive en Madrid.
14/07/2009
MADRí. MADRILES. MADRID
Estas horas, de noite e a escuras, co ruído de fondo do camión do lixo, estas horas, digo, son as que mellor se aproveitan do día pola calor das Madrí. Ou sexa, dos madriles ou dos plurales madrid castizos. Porque madrides hay moitos, comezando polas equipas de fútbol e rematando pola arquitectura e os espazos verdes. E estes non son abondosos, malia o empeño posto (sen dúbida) para solucionar o Madrí de asfalto, de chapapote que son "hilillos de plastilina" e de tesoreiros imputados que non dimiten.
Comprenden? Aquí cabemos todos e todas. Mesmo unga galega en madrid que escribe as súas reflexións en blogspot.
Pois dicía que estas horas son as mellores do día. Bañaste e vólveste a bañar no baño-piscina que tes montado na casa. Baixas así a temperatura corporal e tes máis de todo o que hai que ter. Máis enerxía. Mesmo escribir, teclear, non costa tanto traballo como de día. Que queren que lles diga, pois saberán de ventilador e corrente de aire entre habitacións a escuras como sei eu. E as casas non están preparadas para a calor polo mesmo motivo que non están preparadas para o frío. Porque non están ben construídas.
Xa marchou o camión do lixo. Ficamos o ventilador máis eu. E o can, a cadela e a gata. Cinco. Os cinco fantásticos. E o cobertor lixeiramente colocado sobre o meu corpo espido. Que queren que lles digan que non saiban xa. O portátil sobre os xeonllos, debe producir moita esterilidade porque teño as hormonas femininas descontroladas, será por iso...
O que é certo é que administrar o tempo que se lle adica a este aparello é crucial. E sigo a ter meus brazos acaídos como se morrera de calor. Miragres que se producen despois de 42 anos afeita ao clima galego. Ata boto de menos a choiva e a neve, que son moito stuff para un polo.
Deséxovos un bo comezo da semana e un mellor desenvolvemento da mesma.
Comprenden? Aquí cabemos todos e todas. Mesmo unga galega en madrid que escribe as súas reflexións en blogspot.
Pois dicía que estas horas son as mellores do día. Bañaste e vólveste a bañar no baño-piscina que tes montado na casa. Baixas así a temperatura corporal e tes máis de todo o que hai que ter. Máis enerxía. Mesmo escribir, teclear, non costa tanto traballo como de día. Que queren que lles diga, pois saberán de ventilador e corrente de aire entre habitacións a escuras como sei eu. E as casas non están preparadas para a calor polo mesmo motivo que non están preparadas para o frío. Porque non están ben construídas.
Xa marchou o camión do lixo. Ficamos o ventilador máis eu. E o can, a cadela e a gata. Cinco. Os cinco fantásticos. E o cobertor lixeiramente colocado sobre o meu corpo espido. Que queren que lles digan que non saiban xa. O portátil sobre os xeonllos, debe producir moita esterilidade porque teño as hormonas femininas descontroladas, será por iso...
O que é certo é que administrar o tempo que se lle adica a este aparello é crucial. E sigo a ter meus brazos acaídos como se morrera de calor. Miragres que se producen despois de 42 anos afeita ao clima galego. Ata boto de menos a choiva e a neve, que son moito stuff para un polo.
Deséxovos un bo comezo da semana e un mellor desenvolvemento da mesma.
Assinar:
Postagens (Atom)