Semente de identidade

Esas lembranzas que non comparto con vostede, lector ou lectora, que lle son alleas, mesmo estranxeiras. Ese bater as mans mentres soa unha música que non é túa. Esa visión dunha realidade alternativa á que se elixiu cando o primeiro berro xurdiu desa gorxa con despeito.

Porque non te preguntan, non te din: ti elixes ser galega ou vasca? Esa elección faise nun intre. Si, en segundos. Nunha porción inacabábel de tempo que é só o da primeira impresión que deste mundo te fas. Elixes iso, quen es ti, sen saber por que naces, por que a vida, por que a morte.

Pois eu elixín nese máxico e inimaxinábel acto de noxo, de rebeldía. Mesmo paréceme estar escoitando ese celme e esa lingua. Teño a lembranza dunha conversa que quizais existira: a xente adoita ser comunicativa diante dunha crianza que carece de pelo na cachola e ten os ollos pechados para non ver o que lle espera.

Ese celme, ese falar, quédase en ti cando ti menos o esperas, porque todo é novidoso e nada é malo ou bo. Aínda non. E elixes iso que sentes cando máis vulnerábel es e nunca volverás ser na túa vida. Un movemento súpeto pode rematar con esa esperanza de identidade. O resto da túa existencia pasas a buscar esa voz primixenia.

E esa voz é o que es para sempre. Quizais non sexa certo que o elixas. É que os miolos xogan ás veces coas identidades. Algúns odian o que ouviron e outros o aman sen motivo algún, só por sentilo. E por iso uns nacen no país equivocado, ou dos pais equivocados. Todo está equivocado.

Porque imaxine que vostede nace nun sitio e séntese doutro. Pois vaia vida crecer nun ambiente hostil, socialmente falando. Mais se te sentes de onde naces, iso, meu Deus, é o mellor do mundo.

Eu non nacín onde quizais se puidera desenvolver esa identidade alternativa de bater as mans mentres escoitas unha música foránea. Eu nacín onde a ninguén lle interesaba que eu me sentira identificada. Víñalles mal esa precaria lembranza dun celme que non é o deles. Por iso si elixín. Anos despois.

Inesquecíbel Petín de Valdeorras e ese encoro ao que por pouco me lanzo pola forza dos meus brazos. Hai lembranzas que non se entenden aínda que se expliquen. O embalse e eu, os dous xuntos pero en lados opostos: eu arriba e el abaixo. Ninguén que non sentira isto o comprende.

E aquela masa de auga que foi o primeiro "meu" que lembro sentir, ese río encorsetado pola presa de formigón armado. Non podo esquecelo. E non quero. Porque ademais aquel día me rebelei por segunda vez. E non foi un berro. Só un "isto non é xusto" tan alto e tan claro que...

Que máis dá en que consistira tal rebelión ou ousadía ou busca innata de xustiza. A cousa rematou ollando eu o meu encoro, o meu río, a miña masa de auga encorsetada e núa. E todo iso era meu. É meu. Porque aínda permanezo a ollar aquel espectro, aquela pantasma, aquela alma que se te vai no ente ollado.

Porque ti es ti, e non outra. E porque as túas lembranzas son túas aínda que tardes tempo en decatarte. Porque o segues a lembrar. Por que non o esqueces? E a resposta é porque aquelo que ves é o que ti es. Nin máis nin menos. Descobres o ser polo ente que nunca deixa de te perseguir pola vida.

E aquel bater de mans mentres escoitas unha música foránea tórnase cada día un pouco menos audíbel, menos real, máis pintoresco, menos auténtico. Porque auténtica es ti, que te identificas con voces e un celme concreto, coa forza dos teus brazos e co río alí abaixo. O mundo ao revés.

E foron pasando os anos e eu seguía a ser aquelo que era e que son. Iso que nunca esqueces, como o fume da lareira, o chourizo afumado e curado en graxa de porco da túa adolescencia en mundos foráneos que en definitiva son tan teus como ti os sintas. E eu sentíaos meus. E non podía esquecelos.

E todo de fronte. Ti resistindo. E despois crece, mais non dá froito. Unha árbore precisa de anos para render e poder ofrecer o que saíu de dentro, moi fondo, de ti mesma. Porque o que das é porque o tes. Non o inventas, non fabulas, non te mentes a ti mesma. Es unha árbore disposta.