"ANA" NON DEIXA QUE AMES

Non son o que se chama unha experta en amor. Unha aprendiz, quizais. Mais nunca escribín do amor cando adulta. En realidade si, cando amaba a Miguel e el a min. Mais non o volvín facer dende aquelas horas de emocional e intensa escrita de poemas, regalados a cambio de nada ás miñas compañeiras de sala de estudo.

Hai pantasmas que te perseguen. As nenas ríanse da vergoña que lles daba leren eses poemas de amor e de saudade. Eu olía a Miguel e el a min, mais nunca nos atopamos. O amor platónico entre ese neno e aquela nena foron a inspiración de poemas sobre princesas rescatadas dos malos de verdade.

E como o amor triunfaba nos poemas por enriba de todo, iso era polo que aquelas cativas coma min se rían. Quizais era tamén o que elas sentían.

Pois dende aquela sufrín unha grande presión para esquecer amores e paixóns. Seica eran pecado. E todo o que facía parecíalles mal: xa haberá tempo para estar namorada.

Mais eu amaba a Miguel e el a min. E del me separaron. E eu sentía e sentía. E eles e elas matinaban: que pense e que desenvolva a razón, a lóxica.

Así que unha é como é porque a fixeron así. A tendencia natural no meu caso era vivir cada intre como un soño. Realidade mais soño porque a vida era tristeira por máis que eu a vira como un lugar agradábel para ler sen descanso e para escribir poemas de amor. A vida...

E así descubrín iso de que te convertes en aquilo que es dentro do que podes. E estudei Filosofía.

O claustro enteiro dicía de min que tiña un prometedor futuro como profesora. De feito ese último curso antes de ir á universidade eu daba clases de apoio a cinco compañeiras de aula para que aprobaran o selectivo.

Si. É certo que aquilo de dar clases a quen as compartía comigo cada día non me fixo graza. Nin tiña outra opción. Era impensábel que eu me negara. Así que aceptei.

E de luns a venres e de tres a catro do serán traducía para elas as cinco. Analizaba sintacticamente os textos. Respondía sobre as normas gramaticais do latín.

Daquela oín dicir que facía vinte e cinco anos houbera unha rapaza con esas mesmas calidades para o latín e para o ensino que eu tiña. Aquela rapaza era en comparación comigo un suxeito histórico.

E se non fora porque a miña profesora de latín morreu, aínda tardou en morrer mais todo chega, eu non fun ese suxeito historico que aquela outra rapaza si foi.

Ou quizais o fun, porque cando un non está no colexio, cando xa rematou os estudos pre-universitarios, non sabe como fan as monxas para acadar que as alumnas máis novas (e agora, por imposición ministerial, tamén os alumnos máis novos) acaden ser iso que dalgún xeito xa son. E que esquezan os amores e as paixóns.

Así que que queredes que vos diga. Despois de Miguel houbo un baleiro de sete anos en que non sentía. Tampouco tiven a regra en cinco anos. Eu era unha desas "Ana" que agora tanto postean e botan ao ar dixital ese orgullo por seren anoréxicas.

Porque a educación para a razón e a lóxica ten moito de ilóxico. O natural é amar. E eu amaba a Miguel e el me amaba. E sen el os amores e as paixóns non tiñan sentido.

Ademais, escribir poemas de amor en horas de estudo era unha ofensa que facía ás monxas por non aproveitar a oportunidade dunha educación de elite.

O colexío Carmelitas de Ourense aínda está nos cinco primeiros postos, entre todos os colexios públicos e privados de Galicia, que obteñen o 100% ou preto, moi preto, deste número, de aprobados no selectivo. Ou no que sexa que haxa no canto deste.

Así que que queren que lles diga. Todos os amores que viñeron despois, os dous únicos amores de adulta, tiñan ese aquel da anorexia en cada día, cada hora, cada minuto que estaba con eles.

E eles, que non sabían que estaban con "Ana" e non con Susana nunca o entenderon. A anorexia non te impide amar, mais trátase dunha doenza na que os máis próximos a ti, a quen máis queres, son os que máis sofren.

Ben, unha "Ana" si sofre, mais cala e segue para adiante. Como a doenza, nun 80% dos casos (estatísticas anticuadas, porque agora as "Ana" se reforzan as unhas ás outras sobre como evitar esa carne que debería rodear o corpo, no canto da pel que está pegada con loctite* aos osos).

Así que unha anoréxica vive na ficción de que o sufrimento non é nada comparado co autocontrol que fai que teñas que ir baixando de número de talla da roupa. Porque o teu corpo segue a expresar extrema fame, como en tempos de guerra.

Ou como @s nen@s de África. Só que ti dirías que o alimento é tan abondoso que non o queres, mentres que estas crianzas famentas de verdade dirán que non teñen que xantar e que se o tiveran non estarían fracos e non morrerían por falta de alimentos.

Así que "Ana" non deixa que ames. En moitos casos anula tamén a sexualidade. E a paixón por facer o que fas. Es como unha máquina que funciona á perfección para todo o que non sexa amor.

E cando melloras (non sandas, só melloras), vas descubrindo o que perdestes no camiño. E buscas substitutos no canto da ledicia dese controlar ao 100% o teu corpo que case te leva á morte.

Substitutos. Como se a vida non tivera sentido se non sofres para acadar o corpo perfecto. Sobre todo, substitutos para o control perfecto das inxestións, pesos e calorías dos alimentos.

Control que fuches perdendo, porque, se seguiras como estabas, hoxe non estaría aquí a escribir isto. Sería un corpo perfecto no seu cadaleito, soterrado hai dúas décadas. Unha ninguén. Un po que sempre volve ao po e acabouse.

Sobrevivín á anorexia. Ás veces “Ana" chámame e volvo ser capaz por días, semanas ou meses de o facer. Din de moitas cousas que son como montar e bicicleta, que nunca o esqueces. "Ana" segue a te visitar cando lle peta.

"Ana" ven cando amas sen ser correspondida. Cando algo malo e inmenso doe ata se fartar de deixar pegada en ti. Cando perdes un amigo ou un soño de amizade, para non ser sexista na linguaxe. Amigo é o que quería dicir e non amiga. Que cada quen pense o que queira.

As "Ana", cando sobreviven e pasan dos corenta, son xa mulleres curtidas en loitas varias. Saben o que hai e xa non soñan. E cando soñan fano con amores que nunca podería haber na súa vida. Mellor un home afastado que un home á túa beira.

Porque a anorexia é un tipo de dependencia emocional respecto dos máis próximos. E por iso non queres depender de ninguén. E menos aínda dunha persoa para formar unha relación duradeira. Poucas "Ana" superan isto.

Quizais se namoraras do home axeitado -pensas.
Por definición nunca haberá ese home perfecto -respondes, debates, afirmas.
Quizais exista -insistes.

Ás veces, as "Ana" atopan ese amor verdadeiro diante do cal desaparece a anorexia. Son mulleres que senten de verdade amor, e non dependencia. Tiveron sorte en superar esta.

O amor é a demostración de que sandaches. Aí é nada!

*débolle esa expresión a Julio Medela