GALICIA CANÍBAL

Bos días. Non escribín en todos estes días pola mesma doenza que padeceron dende o domingo á noite un millón de galegos e galegas. Mais atopei hoxe polo ciberespazo algo que deberíamos ver antes de que eu solte un discurso críptico con evocacións catedráticas (a verba 'cátedra' significa cadeira, particularmente a dalgún reputado profesor/a, mais de feito é un discurso dende enriba, ou sexa a voo de paxaro).

Pois iso, vexan http://www.youtube.com/watch?v=t4SKE2cLuFs. Logo farei unha escolma de cousas que se ven e se oen, e se entenden, no vídeo. Por certo, vin Os Resentidos en directo vivindo en Ourense, supoño que polo 84-85, digo eu. Que tempos! Se non chegan existir Os Resentidos terían que inventalos...

Emigración. Procesións, relixiosas, e esa longa sombra de pedra do xeneral. A botadura dun iate deste. O apóstolo, o botafumeiro. Máis Franco, máis procesións, máis relixiosas. O absurdo da busca. Touros. Discursos silenciados. Gafas de sol (para non ver, non porque haxa sol). Muiñeiras. Moda galega. Vellos. A matanza do porco. Bandeira. Presidente. Tradicións. Doa os teus riles. Fai un sol de carallo (aínda que nin se vexa 300 días ó ano). A catedral compostelá estoupa.

A nosa Galicia xa tivo tempos peores. Do absurdo do exilio chamado emigración, ó absurdo de tanta longa noite de pedra, que aínda non rematou. Os gobernos de González Laxe en minoría e de Touriño (con Anxo Quintana) foron só acougos, uns intres para tomar alento e seguir debaixo dos que mandan. Por iso comémonos a nós mesmos.

Galicia é caníbal porque a metade do censo quere que sigan a mexar por riba de nós.

Que dúas metades máis diferentes! Hai, parafraseando a Machado, dúas Galicias: a que enterra os seus mortos e a que os saca do cadaleito. Quen saiba entender que entenda.